Η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου από την Ε.Ε (περίπου €80δις) στα 7 έτη και η μείωση του επιτοκίου στο 4,2% (από 5,2% και αποπληρωμή σε 3 χρόνια) είναι μία παράταση κυρίως για όσους βαρύνονται με το ελληνικό χρέος. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί σημαντική πρόοδο στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της χώρας. Η βασική αιτία αυτής της παράτασης είναι κατά την άποψή μου η εξής:
Το υψηλό συνολικό χρέος στο Δυτικό κόσμο, δεν επιτρέπει (τουλάχιστον προς το παρόν) την αδυναμία πληρωμών από την Ελλάδα και άλλες χώρες, καθώς κάτι τέτοιο θα εκτίναζε τα ασφάλιστρα κινδύνου (risk premiums) ακόμα και για χώρες όπως οι περισσότερες της Ευρώπης, αλλά ίσως και για τις ΗΠΑ, με προφανείς συνέπειες τη χρηματοπιστωτική κρίση, την ύφεση και την κοινωνική αναταραχή.
Η επιμήκυνση αποπληρωμής των €80δις και πτώση του επιτοκίου στο 4,2%, στην ουσία μειώνουν για τα 7 χρόνια που ακολουθούν το δευτερογενές έλλειμμα (αυτό που αφορά στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων) της Ελλάδας και βοηθούν στην περιστολή του συνολικού ετήσιου ελλείμματος.
Το χρέος της Ελλάδας, ακόμα και μ΄αυτή την ευνοϊκή απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί έτσι όπως εξελίσσεται, καθώς απαιτεί σε γενικές γραμμές:
1. Ετήσια πλεονάσματα για σειρά ετών
2. Μεγέθυνση του ΑΕΠ ανώτερη του 6% για περίπου 5-8 έτη
Οι δύο αυτές προϋποθέσεις κατά τη γνώμη μου δεν είναι δυνατές και μάλιστα συνδυαστικά.
Συνεπώς, η πραγματικότητα είναι ότι η πατρίδα μας θα κληθεί στο κοντινό μέλλον (επόμενα 2-3 έτη) να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της κατά 30% περίπου, έτσι ώστε να μπορεί να το εξυπηρετήσει (με την πρόσθετη προϋπόθεση ότι επιτυγχάνει χαμηλά ελλείμματα ή και πλεονάσματα).
Αυτό που δεν είναι γνωστό, αφορά τον τρόπο της αναδιάρθρωσης, ο οποίος λογικά θα έχει βασικό στόχο τη μικρότερη δυνατή ζημία στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στα επιτόκια (ασφάλιστρα κινδύνου) που θα καλούνται να πληρώσουν για τα δάνειά τους, οι χώρες της Ε.Ε. αλλά και του G4.
Το παραπάνω σε συνδυασμό με τα ανταλλάγματα (τα οποία ακόμα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί) που έδωσε η Ελλάδα για την παράταση μέχρι την αναδιάρθρωση, δεν δίνουν ουσιαστικές ελπίδες για έξοδο από την κρίση, εφαρμόζοντας την τρέχουσα πολιτική.
Εύχομαι να κάνω λάθος στους υπολογισμούς μου και το χρέος να μπορεί πράγματι να εξυπηρετηθεί από τη "μνημονιακή πολιτική".
Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα θα πρέπει ως ρεαλιστικό στρατηγικό στόχο να έχει την όσο δυνατό λιγότερο επώδυνη, γενναία και ταχύτερη αναδιάρθρωση του χρέους της, τώρα που οι πιστωτές μας κουβαλάνε το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων. Η επιμονή στην ασκούμενη στρατηγική είναι αδιέξοδη και πιο επιζήμια για την πατρίδα μας.
